Σχολιασμός & κριτική ραδιοφώνου γενικά

Το να παίρνεις "τοις μετρητοίς" αυτά που κατά καιρούς αποδίδονται ως αποφθέγματα στο λαό, σε καθιστά ενίοτε αφελή, βλάκα και πιθανόν επικίνδυνο.

Πχ "Το μέγεθος δεν παίζει ρόλο", "Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή" κοκ

Δεν σου εξήγησαν το αυτονόητο του "ναι μεν, αλλά...";

Αν είσαι γυναίκα καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, γιατί γνωρίζεις ότι η φράση κλειδί (και μάλιστα πασπαρτού) "το μόνο που θέλω από σένα" προς έναν άνδρα, είναι πάντα "παγίδα"...

...εννοείται (στο μυαλό της γυναίκας τουλάχιστον), ότι ορισμένα πράγματα θεωρούνται ΠΑΝΤΑ εκ των προτέρων δεδομένα και αυτονόητα (ως άνδρας να είσαι κυνηγός, να έχεις καλή δουλειά, χρήμα και γνωριμίες, να κάνεις δώρα, να κερνάς στις εξόδους, να κάνεις εσύ πάντα υποχωρήσεις, να επιδεικνύεις ανοχή και να υπομένεις στωϊκα τις ιδιαιτερότητές της κοκ)...

"Μωράκι μου, το μόνο που θέλω από σένα είναι να μ'αγαπάς / να με κάνεις να γελώ" κοκ...

...you know what I mean!

Έτσι όμως συμβαίνει και με κάποιες ρήσεις που παραλάβαμε από την Καινή Διαθήκη

"Μην κρίνετε για να μην κριθείτε" (Ματθ. ζ' 1)

"Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, πρώτος ας της ρίξει την πέτρα" (Ιωαν. η', 7)

Η κριτική όμως ήταν πάντα "αναγκαίο κακό" (αν όχι ζητούμενο και ενίοτε απαιτούμενο), πρωτίστως μάλιστα για αυτόν στον οποίο απευθύνεται...

...γιατί στόχος της σωστής και εποικοδομητικής κριτικής δεν είναι να στήσει κάποιον στον τοίχο, αλλά να βοηθηθεί κάποιος από μια "ουδέτερη" κριτική ματιά ώστε να βελτιωθεί (αν όχι, να μας αδειάζει τη γωνιά)...

...αρκεί αυτός που ασκεί την κριτική να διαθέτει όλα εκείνα που είναι απαραίτητα προς τούτο.

Και ερχόμαστε στο θέμα μας. Ποιός είναι εκείνος που μπορεί να ασκήσει κριτική και ποιός ο κατάλληλος τρόπος να το κάνει;

Όλοι έχουμε το δικαίωμα της άποψης μας (το έχει πει κάπως άκομψα και ο επιθεωρητής Callahan).

Το θέμα όμως αλλάζει διαστάσεις, όταν η κριτική από προσωπική μας άποψη γίνεται δημόσια εκφρασμένη γνώμη και αυτό γιατί ως Έλληνες προσπαθούμε σχεδόν πάντα να προσδώσουμε ανύπαρκτο ειδικό βάρος στα λεγόμενά μας, εμφανιζόμενοι (από κάποια συμπλέγματα της φυλής μας) ως επαϊοντες πάνω στο εκάστοτε αντικειμένο της κριτικής μας.

Μελετώντας κάποιος τους Έλληνες, διαπιστώνει εύκολα και γρήγορα ότι έχουν σταματήσει να χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "μου αρέσει", "δε μου άρεσε", "δεν είναι του γούστου μου" και τις έχουν αντικαταστήσει με φράσεις όπως "είναι καλό / κακό / μάπα", "δε βλέπεται", "είναι ο καλύτερος / χειρότερος με διαφορά", πιθανόν από μια απροδιόριστη ανάγκη να εμφανιστούν ως σχετικοί ή ακόμα και ειδήμονες πάνω σ' ένα θέμα ή αντικείμενο στα μάτια των άλλων.

Θύμα αυτής της αρρωστημένης νοοτροπίας είναι σήμερα και το ραδιόφωνο ή μάλλον κυρίως το ραδιόφωνο και μάλιστα για τους εξής λόγους:

1) Καθένας από εμάς έχει άμεση και εύκολη πρόσβαση σε αυτό (ακόμα και αν χρειάζεται ν'ανοίξει τον υπολογιστή ή το κινητό του)

2) Δεν πληρώνει μία γι'αυτό (και ως γνωστόν όταν κάτι είναι τζάμπα "χαίρει" και της ανάλογης εκτίμησης)

3) Οι ραδιοφωνατζήδες φρόντισαν από μόνοι τους να "αποκαθηλωθούν" με το

α) να ευνουχιστούν ώστε να επιβιώσουν και

β) να απομυθοποιηθούν ως παρουσίες λειτουργώντας πολλάκις ως κομπάρσοι στην εκπομπή τους...

...δημιουργώντας εν τέλει την άποψη οτι "και η κουτσή Μαρία" (μπορεί να) κάνει ραδιόφωνο.

Όταν λοιπόν αυτός που σε ακούει δε νοιώθει ότι κάνεις κάτι ιδιαίτερο, πόσο μάλλον όταν φθάνει να πιστεύει ότι ακόμα και ο ίδιος θα μπορούσε να είναι στη θέση σου, τότε θεωρεί αυτόματα "ευτελές" το προσφερόμενο από σένα προϊόν και "δικαίωμά του" να ασκήσει κριτική σε αυτό ακόμα και αν οι γνώσεις του πάνω στο αντικείμενο είναι περιορισμένες.

Συμπερασματικά, η κριτική από μόνη της είναι έπεα πτερόεντα αν δεν υπάρχει από πίσω της

α) μια προσωπικότητα, η οποία συγκεντρώνει τα ποιοτικά εκείνα δεδομένα που προσδίδουν το απαραίτητο ειδικό βάρος και

β) μια εμπεριστατωμένη άποψη η οποία να καλύπτει όλες τις πτυχές του αντικειμένου της κριτικής

Είναι δεδομένο ότι αυτοί που συστηματικά απορρίπτουν και ενίοτε στοχοποιούν την κριτική (γενικά), είναι συνήθως οι μέτριοι και τα λαμόγια κάθε χώρου.

Χρησιμοποιούν τις προαναφερθείσες ρήσεις των Ευαγγελιστών έτσι ώστε να συνεχίσουν να ζουν παρασιτικά, μένοντας στο απυρόβλητο.

Η ουσία όμως είναι ότι η κριτική ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται, αρκεί να τηρείται -εκτός των παραπάνω- το εξής:

"Ο σχολιασμός και η κριτική στο ραδιόφωνο ΠΡΕΠΕΙ να ξεκινάει από ψηλά" γιατί

α) το ψάρι ΠΑΝΤΑ βρωμάει από το κεφάλι,

β) είναι ανήθικο και ανεδαφικό να κριτικάρεις λειτουργίες και συμπεριφορές δευτερογενών φορέων εξουσίας (άρα και ευθύνης), χωρίς να προβείς πρώτα στην κριτική των πρωτογενών φορέων εξουσίας που αποτελούν και την πηγή των ενεργειών αυτών, άρα

γ) δεν είναι δυνατόν να κριτικάρεις "ελαφρά τη καρδία" το Μήτσο το Χλέμπουρα που κάνει εκπομπή στον 3ΠουλάκιαΚάθονταν FM και να αφήνεις στο απυρόβλητο είτε τα "αφεντικά" (Αλαφούζο, Βαρδινογιάννη, Κωστόπουλο, Κυριακού, Λυμπέρη κ.α.) είτε εκείνους που "διευθύνουν αντ' αυτών" (Γεωργαντά, Πουνέντη, Τσαουσόπουλο κ.α.) ή ακόμα και ανθρώπους που "διαμορφώνουν" άλλοτε συνειδήσεις και άλλοτε αισθητική και μουσική παιδεία μέσω του ραδιοφώνου (Γκαραβέλα, Ν. Μαστοράκη, Γ. Πετρίδη, Τζούμα, Ψαριανό κ.α.)

Κλείνοντας το μακροσκελές και δυσνόητο ίσως για κάποιους άρθρο, θέλω να προσθέσω επί προσωπικού τα εξής:

Κάποιοι λένε για τους σκηνοθέτες, ότι είναι αποτυχημένοι ηθοποιοί. Το ίδιο ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι για τους κριτικούς κινηματογράφου. Μπορεί να έχω γίνει με τα χρόνια ιδιαίτερα κομπλεξικός αισθανόμενος την αδικία στο πετσί μου, όμως να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι

1) Είμαι όχι μόνο ο ικανότερος στο σχολιασμό του εν Ελλάδι ραδιοφώνου, αλλά και ο μόνος διατεθειμένος να αναλάβει επώνυμα και με όλες τις συνέπειες τούτο το έργο

2) Δεν κάνω κριτική ως δευτεροκλασάτος με κόμπλεξ κατωτερότητας (άλλα συμπλέγματα, ναι...), αλλά ως ένας από τους αυταπόδεικτα ικανότερους σήμερα (έστω και μη εν ενεργεία) ραδιοφωνατζήδες.

Σας τονίζω προκαταβολικά ότι δεν θα δημοσιεύονται ούτε τα σχόλια με απρεπές περιεχόμενο αλλά ούτε τα ανώνυμα σχόλια (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό στα πλαίσια του διαδικτύου).

Σας ευχαριστώ για την υπομονή και την προσοχή σας

Λευτέρης Λάλος

Περί κριτικής

http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=5611

Λίγα λόγια για μένα...

Επειδή τα 10 τελευταία χρόνια που αρθρογραφώ στο διαδίκτυο το κάνω πάντα επώνυμα και με άρθρα φερώνυμα και υπεύθυνα, θα ήθελα να παραθέσω ένα σύντομο βιογραφικό, έτσι ώστε ο αναγνώστης των άρθρων αυτού του ιστολογίου να γνωρίζει σε επαρκή βαθμό το ποιόν του κειμενογράφου και την πορεία του στο χώρο του ραδιοφώνου και του διαδικτύου.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1967 από γονείς δασκάλους και μεγάλωσα σε διάφορα χωριά της Κ. Μακεδονίας και τη Θεσσαλονίκη ως τα 7 μου χρόνια, στη Δ. Γερμανία από τα 8 ως τα 12 μου και στη Θεσσαλονίκη από τα 12 ως τα 28 μου. Τα τελευταία 15 χρόνια ζω μόνιμα στη Νέα Σμύρνη.

Είμαι διαζευγμένος, έχω 2 παιδιά (7 & 10 ετών) και εργάζομαι ως γυμναστής.

Έκανα ραδιόφωνο για περίπου 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη (1986-1995) και θεωρώ ότι έχω μεγαλύτερη εμπειρία από οποιονδήποτε άλλο γνωρίζω σε ζητήματα ραδιοφωνικού σχολιασμού, γιατί:

1) έχω ζήσει ως ακροατής όλες σχεδόν τις φάσεις του ραδιοφώνου (με εξαίρεση τα μεσαία)

2) έχω κάνει ραδιόφωνο σε όλες σχεδόν τις φάσεις του ραδιοφώνου

3) έχω επαρκή εμπειρία τόσο από το Σαλονικιώτικο όσο και το Αθηναϊκό ραδιόφωνο που (καλώς ή κακώς) αντιπροσωπεύουν το 90% του ελληνικού ραδιοφώνου

4) ακούω πολλές ώρες συμβατικό και διαδικτυακό ραδιόφωνο κάθε μέρα (αν και δεν ακούω σχεδόν καθόλου ραδιόφωνα που μεταδίδουν ελληνική ή κυρίως ελληνική μουσική)

5) θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μου προσόν ως χαρακτήρας είναι η ειλικρίνεια, με αυτήν "υπογράφω" όλες μου τις πράξεις και όλα μου τα κείμενα και αυτή με καθιστά αντικειμενικό στις κρίσεις μου για πεπραγμένα στο ραδιόφωνο ακόμα και αν εκείνοι που εμπλέκονται σ'αυτά μου είναι προσωπικά αντιπαθείς.

Το Μαϊο του 2002 δημιούργησα τον προσωπικό μου ιστότοπο, τον οποίο διατηρώ ως και σήμερα. Αντικείμενά του κυρίως το ραδιόφωνο και η μουσική από το διεθνή χώρο.

Τον Ιούνιο του 2005 και με αφορμή ένα ραδιοφωνικό party, δημιούργησα το αυταπόδεικτα δημοφιλές site www.mousikosdiavlos.gr, το οποίο έκλεισα την Πρωτομαγιά του 2009 αφού θεώρησα ότι αυτό είχε ολοκληρώσει (με αναπάντεχη -τολμώ να πω- επιτυχία) τον κύκλο του.

Τον Οκτώβριο του 2006 άνοιξα τη σελίδα μου στο myspace

Τον Νοέμβριο του 2007 δημιούργησα το πρώτο μου ιστολόγιο, το οποίο αυτή τη στιγμή φιλοξενεί τις κορυφαίες λίστες τραγουδιών / μουσικά αφιερώματα στο διαδίκτυο και θεωρώ χωρίς περιττές μετριοφροσύνες ότι είναι η κορυφαία παγκοσμίως στο είδος της προσωπική ιστοσελίδα. Εκεί βρίσκεται και η μοναδική παγκοσμίως προσπάθεια καταγραφής της σύγχρονης pop μουσικής της rock era σε όλο της το φάσμα.

Από το Μαϊο του 2008 έχω την προσωπική μου σελίδα στο facebook

Έχω εκφραστεί κατά το παρελθόν ιδιαίτερα αρνητικά για ανθρώπους του χώρου (Γιάννης Πετρίδης, Νίκος Μαστοράκης, Νίκος Γκαραβέλας κα) και έχω δεχτεί πολλές προσωπικές επιθέσεις κυρίως από θαυμαστές τους. Κάποιος κακοήθης μπορεί να υποστηρίξει ότι προσπαθώ έστω και με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσω λίγη από την "λάμψη" αυτών πετώντας τους λάσπη...

...από τα μελλοντικά μου άρθρα θα γίνει όμως απολύτως κατανοητό ότι:

1) Άνθρωποι όπως οι προαναφερθέντες αποτελούν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο είτε θλιβερά μνημεία / απομεινάρια ραδιοφωνικής παράλυσης, είτε σύμβολα σήψης και αποσάθρωσης του αγαπημένου μας μέσου και είναι σχεδόν παρανοϊκό που απολαμβάνουν μια ιδιόμορφη σχεδόν συνομωτική ασυλία / ομερτά από τους ανθρώπους των ΜΜΕ εξ αιτίας του ότι

2) Σχεδόν κανένας στο χώρο δεν ασκεί δημόσια κριτική επώνυμα, γιατί γνωρίζει (όπως άφησα να εννοηθεί και στο πρώτο post), ότι η κριτική του αυτή έχει χαρακτηριστικά boomerang και θα τη βρει μπροστά του είτε α) με κλειστές πόρτες (και χαμένες επαγγελματικές ευκαιρίες) είτε β) με αντιπάθειες και χαμένες / καμένες "φιλίες" στο χώρο, οι οποίες στο "αξιοκρατικό" σημερινό ραδιόφωνο είναι αυτές που ουσιαστικά σου διασφαλίζουν και την παρουσία σου μπροστά σε κάποιο μικρόφωνο, αλλά και συνεργασία με τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά και διαδικτυακά portals...

...και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε πολύ "αμαρτάνουν για τα παιδιά τους" και απο "ροκάδες" καταντούν "παπαρο-καδες".

Για όλους αυτούς και άλλα πολλά, προσεχώς...

Για αρχή...

Διαπιστώνοντας εδώ και χρόνια μια ιδιότυπη απαξίωση του ραδιοφώνου στις συνειδήσεις τόσο αυτών που το παρακολουθού(σα)ν όσο και αυτών που ασχολούνται άμεσα και έμμεσα με το μέσο, αποφάσισα να καταθέτω σε τακτά χρονικά διαστήματα σε τούτο εδώ το βήμα την άποψή μου

1) για το μέσο εν γένει

2) για ανθρώπους του ραδιοφώνου

3) για δρώμενα στο χώρο των MME με αντίκτυπο στη ραδιοφωνική κοινότητα (κυρίως των FM και του internet)

και

4) όσον αφορά πράγματα που ακούω περιδιαβαίνοντας αμέριμνος είτε τα Αθηναϊκά ερτζιανά, είτε τον (όχι και τόσο) αχανή κόσμο του διαδικτύου

Αυτό που με ώθησε να δημιουργήσω το παρόν ιστολόγιο, είναι αφ' ενός η επάρκεια που πιστεύω ότι διαθέτω σε όλα τα απαραίτητα προς τούτο στοιχεία (μόρφωση, παιδεία, εμπειρία ζωής, γνώσεις πάνω στο ραδιοφωνικό μου αντικείμενο και σχετικά ορθό χειρισμό της Ελληνικής και της Αγγλικής γλώσσας) και αφ' ετέρου (και κυρίως) η αγάπη και ο σεβασμός μου για το μέσο, που σε συνδυασμό με την ευθυκρισία και την ειλικρίνεια που πιστεύω οτι διαθέτω, διασφαλίζουν το ελάχιστο καλής προαίρεσης και ουδετερότητας απέναντι στο αντικείμενο των σχολίων...

...η διαφορά μου με τους ελάχιστους (και μόνο άνδρες) που θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας ένα παρόμοιο εγχείρημα, είναι το ότι είμαι διατεθειμένος (χρόνια τώρα) να "εισπράξω" το πικρό αντίτιμο μιας τέτοιας δραστηριότητας και διαθέτω τα αρχίδια να αντιμετωπίσω τόσο τη χωλή και τον χλευασμό κάποιων "θιγμένων", όσο και τις κλειστές πόρτες (σε όλα τα επίπεδα) που συνεπάγεται η άσκηση κριτικής καθ'οιονδήποτε τρόπο του σαθρού οικοδομήματος που λέγεται "σύγχρονο ραδιόφωνο".

Λευτέρης Λάλος

My facebook profile

My myspace page